Een werkneemster met wie een tijdelijke uitbreiding van het aantal uren was afgesproken en die aan het einde van de periode van die tijdelijke uitbreiding ziek was, had geen recht op een Ziektewetuitkering. Omdat geen afspraken waren gemaakt over het loon en omdat geen sprake was van afwijkende werkzaamheden of arbeidsvoorwaarden was sprake van een uitbreiding van de bestaande arbeidsovereenkomst en niet van een nieuwe, afzonderlijke arbeidsovereenkomst. En omdat die arbeidsovereenkomst voortduurde, was niet voldaan aan de voorwaarden voor toekenning van een Ziektewetuitkering.

Een instelling voor bijzonder onderwijs heeft een lerares in dienst voor 40% van de volledige arbeidstijd. De arbeidsovereenkomst met die lerares is voor onbepaalde tijd aangegaan. Met ingang van 1 januari 2020 wordt de arbeidstijd van de lerares voor de duur van een half jaar uitgebreid met nog eens 20% van de volledige arbeidstijd. Dat wordt geregeld via een addendum op de arbeidsovereenkomst. De reden van de tijdelijke uitbreiding van de arbeidstijd is enerzijds een tijdelijke vacature en anderzijds de afwezigheid van een collega.
Op 22 januari 2020 valt de werkneemster ziek uit. Tot 1 juli 2020 betaalt de onderwijsinstelling het loon door op basis van een arbeidsomvang van 60%. Daarna vraagt de lerares bij het UWV een Ziektewetuitkering aan voor de 20% van de arbeidsomvang waarvoor zij geen recht meer heeft op loon omdat de tijdelijke uitbreiding van de arbeidsovereenkomst is geëindigd. Het UWV weigert echter de gevraagde Ziektewetuitkering omdat de arbeidsovereenkomst nog voortduurt, ook al is de urenuitbreiding geëindigd (geen vangnetsitiuatie). De lerares stelt daartegenover dat de tijdelijke uitbreiding van de arbeidsovereenkomst voldoet aan alle criteria van een arbeidsovereenkomst en dat daarom sprake is van een tweede, afzonderlijke arbeidsovereenkomst. Omdat die arbeidsovereenkomst is geëindigd terwijl zij nog ziek is, stelt zij recht op een Ziektewetuitkering te hebben voor het aantal uren dat op grond van die arbeidsovereenkomst werd gewerkt.
Als het bezwaar van de lerares door het UWV ongegrond wordt verklaard, stelt zij beroep in bij de rechtbank. De rechtbank stelt voorop dat er geen wetsbepaling is die er aan in de weg staat dat een werkgever en een werknemer meerdere, naast elkaar bestaande arbeidsovereenkomsten sluiten. Vervolgens neemt de rechtbank tot uitgangspunt dat van twee afzonderlijke arbeidsovereenkomsten geen sprake is als er geen wezenlijke verschillen zijn in de arbeid en de arbeidsvoorwaarden. Op dit uitgangspunt is volgens de rechtbank echter een uitzondering mogelijk als partijen door middel van afzonderlijke arbeidsovereenkomsten duidelijk kenbaar hebben gemaakt dat zij aan de verschillende arbeidsovereenkomsten verschillende (in die arbeidsovereenkomsten te beschrijven) rechtsgevolgen willen verbinden. Omdat partijen in het addendum op de bestaande arbeidsovereenkomst niet hebben geregeld wat het loon zou zijn, is volgens de rechtbank niet voldaan aan één van de kenmerken van de arbeidsovereenkomst. Bovendien was geen sprake van een wezenlijk verschil in arbeid en arbeidsvoorwaarden. De rechtbank gaat daarom uit van één arbeidsovereenkomst. Omdat die arbeidsovereenkomst doorloopt, is ook volgens de rechtbank niet voldaan aan de voorwaarden voor toekenning van een Ziektewetuitkering.